at

1.

is.

1. Qoşulan və minilən ev heyvanı. Kəhər at nalı neylər?! Ağ buxaq xalı neylər. . (Bayatı). Ata minəndə özünü, atdan düşəndə atı unutma. (Ata. sözü). Uca atın üstündə oturub, kəndin alçaq divarlarından həyətin yarısını görürdüm. C. M.. At çapmaq – at qovmaq, at sürməklə yarışmaq. <Heydər bəy:> Bu necə əsrdir, bu necə zəmanədir? Nə at çapmağın qiyməti var, nə tüfəng atmağın hörməti var. M. F. A.. <Sabir:> Bizim evin böyründəki düzdə çoxlu at çapırlar. S. R.. Cıdır atı – at yarışında iştirak etmək üçün saxlanılan at. Minik atı – ancaq minmək üçün saxlanılan at. Orta atı – arabada ortaya qoşulan at. Yan atı – arabada və s. -də həmişə yana qoşulan at. Yedək atı – ehtiyat üçün yanda aparılan at.

2. Uşaqların at kimi mindikləri ağac və s.

◊ At başı salmaq – münasibətsiz və yersiz müdaxilə etmək. At gücü tex. – mühərrikin qüvvəsini ölçmək üçün ölçü vahidi (saniyədə 75 kiloqram-metrə bərabərdir). At oynatmaq – 1) at minib hünər göstərmək, at minməkdə məharət, igidlik göstərmək; 2) məc. meydanı boş görmək, meydan oxumaq. At zavodu – cins at yetişdirən müəssisə. Meydana at salmaq – söhbət zamanı ortalığa, mətləbə dəxli olmayan söz salmaq.

2.

is. Şahmatda filə bərabər fiqur.